Pixum Easyblog Nederland: SummerZoom 2008, "geheime" aanbidder

maandag 15 september 2008

SummerZoom 2008, "geheime" aanbidder

Maarten (Kampen, NL)

Dat moet de man in de rolstoel de volgende dag ook gedacht hebben. Op het grasveld waren tal van mensen. Ze zaten op groene banken of lagen op meegebrachte handdoeken. En aten stokbrood met kaas en dronken wijn. Veel wijn. Anderen lazen een boek of lagen met de ogen gesloten. Ik las over een aards paradijs, terwijl een man in een rolstoel over het pad gleed. Hij had een gifgroen shirt aan, maar zijn camera was vele malen opzienbarender. Een telelens bracht het apparaat schijnbaar uit evenwicht. Niets bijzonders, zou je denken. De man legde platen van het meer vast. Van boten. Van zwemmers. Vogels en misschien zelfs vissers. Weet jij veel. Tot op een gegeven moment de kerktoren links van ons ook doelwit werd. Vanaf zijn plek bij een muur richtte hij zijn apparaat diagonaal over het gras naar de toren. Een flits was niet nodig, omdat de toren uit zichzelf licht uitzond. Maar het leek of hij geen foto durfde te maken. Angst voor God? Krampachtig richtte hij zijn camera de lucht in en daalde dan snel. Inmiddels had ik mijn boek weg gelegd. Het paradijs kon mij gestolen worden. Want wat bezielde deze man om zoveel foto's van de toren te maken. Ineens begreep ik het. Voor ons zat een dame. Even daarvoor nog in een blauwe jurk, maar ze was over gegaan op de zomeroutfit. In een gestreepte bikini las ze een franse detective. De gehandicapte man was een slechte Sherlock Holmes die zijn hormonen blijkbaar niet in bedwang kon houden. Hij fotografeerde haar. Ik moest stiekem lachen. En pakte mijn camera. Wat een tafereel.

Nog even zou hij door moeten gaan en ik was op haar toegestapt. Moet je dit eens zien, mooie vrouw. En dan zou ik haar mijn foto's van de stiekemerd laten zien. Gelukkig stopte hij er zelf al mee en probeerde een gesprek aan te knopen. Over het plot van haar boek. Eigenlijk wilde hij haar zijn foto's latenzien. Dat deed hij even later ook. Ze lachte moeilijk. Hoe voelt het als je jezelf geen houding kan geven? Hij ging door en stelde voor de foto's op te sturen. Ze nam zijn pen aan en schreef haar adres op. Hij bedoelde een postadres, maar kreeg een emailadres. Daar zit immers een spamfilter op. Ik draaide mijn hoofd en keek weer uit over het meer. Jan Papparazi verdween enigszins teleurgesteld. Even moest ik denken aan de jonkvrouw die eeuwen daarvoor vanuit het kasteel naar buiten had gekeken,terwijl een schilder haar van buiten bekeek. Ik glimlachte en knipoogde naar haar. Ze las door. Over intriges of een moord.